Kağıthane Masaj Salonu Hizmeti  – Masör Ece

Kağıthane Masaj Salonu son sınıfın ortalarındayken Trecourt, her birimizle teker teker mevzuÅŸtu ve daha ÅŸimdiden yüreklerimizi soÄŸutmamamızı, kurutmamamızı diledi. Aksi biçimde, okuldaki öğretmen hanımlardan farkımız kalmayacaktı bizim de. Hiç kuÅŸkusuz melek ÅŸeklinde kadınlardı hepsi, fakat onların izinden yürümesek daha iyi olur diye öğütledi. Trecourt’un iyi niyetli sözleri beni duygulandırmış, kendine aykırı olan bu tutumu ise ÅŸaşırtmıştı. Kendimi dine adamayacağıma söz verdim. Bunu düşünmek bile, Zaza’yı hayrete düşürecek kadar itici geliyordu bana Öğretmenlerimizle alay etmesine karşın, onlara hâlâ saygı ve sevgi duyuyordu. Ben okuldan ve öğretmenlerden ayrılırken, en küçük bir piÅŸmanlık duymayacağımı söylemiÅŸ olduÄŸim süre, bunu oldukca tuhaf karşıladı.

Kağıthane Masaj Salonu yaÅŸamım sonlanıyordu. Onun yerine bir baÅŸka ÅŸey baÅŸlayacaktı. Neydi o baÅŸlamış olacak olan? LeÅŸ Annales’de okuduÄŸum bir yazı, düşlere vurdu beni. Sevres’deki kız öğretmen okulunun eski öğrencilerinden biri anılarını anlatıyordu. Genç, güzel, bilgiye susamış hanımların, geceleri ay ışığında bahçede iyi mi dolaÅŸtıklarını, pınarların sesine kansan mırıltılarını uzun uzadıya anlatıyordu. Ama annem, Sevres’deki Ecole Normale Superieure’e gitme fikrimi hiç hoÅŸ karşılamadı. Ben de sonradan düşündüm. Paris’ten uzak, bir sürü kızla bir yere kapanmak beni de pek açmadı. Öyleyse ne yapacaktım? Seçmenin zorunluluÄŸundan, keyfime kalmış bir ÅŸey oluÅŸundan ürküyordum. Elli yaşına geldiÄŸi biçimde, hâlâ geleceÄŸini itimat altına alamamış olan babam, her ÅŸeyden önce kendime güvence saÄŸlamam gerektiÄŸi görüşündeydi. En iyisi memur olmak diye düşünüyordu.

Kağıthane Masaj Salonu

Kağıthane Masaj Salonu hizmetine girersem, hem belirli bir maaşım olacaktı, aynı zamanda emeklilik hakkım. Biri, ITEcöle deÅŸ Chartes’ı, paleografi ve kütüphanecilik öğrenimini öğüt verdi. Annemle beraber, Sorbonne’a gittik; orada bir hanımla görüşecektik, iki yanı kitaplarla kaplı, bitmek bilmez koridorlardan geçtik. Yer yer kapılar vardı. Bunlar, kitapların sınırlandırıldığı odalara açılıyordu. Çocukken, bKağıthanein koruyucusu olan bu kitapların tozlu havası içinde çalışmayı düşlerdim; bugün Kutsalların en kutsalına yaklaşıyormuÅŸum gibi bir duygu vardı içimde. Görüşmeye gittiÄŸimiz hanım, bize kütüphaneciliÄŸin çekici yanlarını ve zor taraflarını bir bir anlattı. Sanskritçe öğrenmem gerektiÄŸi düşüncesi duralattı beni; aslabir iÅŸe yaramayan detayları edinmek ilgilendirmiyordu beni. Tek isteÄŸim, felsefe öğrenimime devam etmekti. Resimli bir dergide, Matmazel Zanta isminde bir kadın düşünürden söz edildiÄŸini okumuÅŸtum. Doktorasını vermiÅŸti. Boy boy resimlerini basmışlardı dergiye. Ciddi ve düşünceli bir pozda, masasında otururken resimleri vardı.

Evlat edinmiş olduğu yeğeniyle beraber oturuyordu. Böylece düşünsel yaşamını, kadıncıl sağduyunun gerekleri ile bağdaştırmasını da bilmişti. Günün birinde benim için de böyle övgü dolu sözler yazılmasını ne denli arzu ederdim! O günlerde, felsefeyi bitirmiş, doktora vermiş hanımların sayısı, bir elin parmaklarıyla sayılabilecek kadar azdı. Ben de onlardan biri olmak istiyordum, işi ergonomik açıdan ele aldınız mı, felsefe öğrenimini bitirdiktan sonrasında, öğretmenlikten başka çalışacak bir alan yoktu. Buna karşı değildim. Babam da karşı çıkmadı bu tasarıma. Ama, onun bunun evine gidip özel ders vermemin saslınü bile etmiyordu. Bir lisede vazife almalıydım. Neden elmasındı? Bu çözüm aklıma yattı, babam da huzura erdi. Annem, bu kararımı öğretmenlerime açıklarken, korkudan tir tir titriyordu; öğretmenlerin simaı asıldı bu habere. Bütün yaşamlarını, dinsel eğitim yapmayan kuruluşlarla cenkmaya adamışlardı.